Tekst oryginału (nazwa angielska zwyczajowa): Scotch rose (Scotch rose)Polskie tłumaczenie (nazwa polska zwyczajowa): Ciernista różyczka polna (Róża gęstokolczasta)
Na grobie Mateusza. Krzew ozdobny introdukowany z Europy.
Znany brytyjski ogrodnik Peter DA Boyd największy współczesny znawca róż szkockich napisał ciekawy artykuł „Romantyczni ocaleni: Rosa spinosissima, róże szkockie i ich związek z Ameryką Północną”. Jako motto zamieścił fragment rozdziału XXXVII. Ani z Zielonego Wzgórza z opisem krzaku róży posadzonej przez Anię dla upamiętnienia kochanego opiekuna. Białe róże szkockie na grobie Mateusza, to botaniczny gatunek lub jedna z ogrodniczych odmian róży gęstokolczastej (Rosa spinosissima, syn. Rosa pimpinellifolia). Różyczki te rosły też w omawianym już ogrodzie Barrych.
Ten gatunek krzewu pochodzi z Europy i Azji Północnej. Jako roślina ozdobna został rozprzestrzeniony na całej półkuli północnej. Ma słodko i mocno pachnące pojedyncze, niewielkie białe kwiaty, rozłożysty pokrój łodyg i co ciekawe prawie czarne kuliste owoce. Róże szkockie były bardzo popularne w ogrodach angielskich na przełomie XVIII i XIX wieku, niektórzy szkółkarze wymieniali wówczas ponad 200 odmian. Jednak w połowie panowania królowej Wiktorii opisywano je jako „niemodne” (około 1870 roku). Róża ta jest roślinnym symbolem Szkocji, na równi z ostem celebrowanym w pieśni i poezji (np. wiersz „The Little White Rose” Christophera Murraya Grieva).
Jak pisze Peter DA Boyd - L.M. Montgomery pochodziła z długiej linii Szkotów-Kanadyjczyków. Afekt dla szkockich różyczek, który ujawniła w swojej znanej powieści, był powszechnym uczuciem wśród imigrantów ze Szkocji. Szkockie rodziny emigrując do Kanady, Stanów Zjednoczonych i wielu innych części świata w XIX wieku zabierały ze sobą sadzonki tych róż. Krzewy te istotnie były sadzone w ogródkach i na cmentarzach.
Przepuszczam, że dla Maud róże były symbolem pamięci po drogich osobach i nostalgii za dawnymi, dobrymi czasami. Być może inspiracją były dla niej książki Alice Morse Earle: „Sun dials and roses of yesterday: garden delights which are here displayed in very truth and are moreover regarded as emblems". Znamienne jest, że 21-szy rozdział Ani na Uniwersytecie poświęcony zmarłym rodzicom nosi dokładnie taki tytuł (Roses of Yesterday, czyli Wczorajsze róże). Po otrzymaniu pakieciku listów mamy i ojca Ania mówi: „Nie jestem już sierotą. Czuję się tak, jakbym otworzyła książkę i odnalazła między jej kartami wczorajsze róże, słodkie i ukochane”.
 |
| źródło: Sun dials and roses of yesterday: garden delights which are here displayed in very truth and are moreover regarded as emblems. Alice Morse Earle |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz