Tekst oryginału (nazwa angielska zwyczajowa): Spruce (Spruce - Black spruce, Red spruce, White spruce)Polskie tłumaczenie (nazwa polska zwyczajowa): Świerk, sosna, jodła (Świerk czarny, Świerk czerwony, Świerk biały)
Zarówno Ania jak i LMM lubiły żuć żywicę świerkową.
Na PEI występują trzy rodzime gatunki świerka różniące się nieco miejscami występowania
 |
| Świerk czarny Picea mariana źródło Kyloe Woods, Wikipedia Drobne (do 3,5 cm), purpurowobrązowe szyszki pozostają na pędach – nawet do 30 lat |
-świerk czarny – gatunek typowy dla borów borealnych (tajgi kanadyjskiej) na PEI w miejscach wilgotnych na torfowiskach;
 |
| Świerk czerwony Picea rubens źródło Keith Kanoti, Wikipedia Szyszki długości 3-5 cm, czerwonobrązowe, opadają po roku |
-świerk czerwony – gatunek klimaksowy, często tworzy lasy mieszane z gatunkami liściastymi, typowy dla lasów północno -wschodniego wybrzeża Ameryki Północnej (tzw Acadian Forest). Na PEI częsty w dolinach potoków i wąwozach (Las Duchów);
 |
| Świerk biały Picea glauca źródło Agnieszka Kwiecień, Wikipedia Szyszki długości od 3 do 7 cm czerwonawe |
-świerk biały – gatunek pionierski z miejsc otwartych, nasłonecznionych o ubogiej glebie, typowy dla strefy borealnej.
 |
| Ilustracja pól z PEI zarastających świerkiem białym z książki o rodzimych drzewach Wyspy |
Świerki to najpospolitsze drzewa na PEI zajmujące ponad 1/3 powierzchni leśnej. Najczęściej spotykany jest świerk czarny i biały, sporadycznie czerwony. Świerk czarny i czerwony są dość podobne do naszego rodzimego świerka pospolitego, mają tylko znacznie mniejsze szyszki. Świerk biały natomiast najbardziej przypomina często spotykanego w parkach i ogrodach świerka srebrzystego o sinozielonych igłach i również niewielkich szyszkach.
Świerki białe są na Wyspie drzewami pionierskimi zasiedlającymi opuszczone pola i siejące się przy domach. Tworzyły one wśród polnego krajobrazu PEI nieużytki z zaroślami niskich świerków (spruce barrens), które stają się celem pierwszego wiosennego spaceru Emilki ze Srebrnego Nowiu. Bywają nazywane na PEI kocimi świerkami (cat spruce), gdyż ich zapach ma przypominać, no cóż znaczenie terenu przez kocura. Pozostałe dwa świerki spotykamy raczej w prawdziwych, starszych lasach. Ich gałązki mają przyjemny balsamiczny zapach, a ich żywica była niegdyś chętnie żuta przez kanadyjskie dzieci (w tym Anię Shirley i samą Maud). Na bazie żywicy świerkowej powstały zresztą pierwsze „handlowe wersje” gumy do żucia w tym słynna „State of Maine Pure Spruce Gum” Johna Curtisa. Sama Emilka żywicy świerkowej nie żuje, natomiast jej koledzy w nowej szkole znają już gumę do żucia.
Ścieżka Brzóz
Aleja Zakochanych, Szum Wierzb, Dolina Fiołków
Wrzesień na Wyspie Księcia Edwarda
Wiadomości przyrodnicze Jima
Zielone Wzgórze
Świerk czarny, Świerk czerwony, Świerk biały w bazie USDA PLANTS
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz